Το ... τσογλάνι ο ... προμηθεύς 2

   "Ήτανε τότε που κανόνιζαν, 

στην Μυκώνη,

τις σχέσεις τους

οι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι.

Τότε, λοιπόν, 

με μεγάλη του προθυμία,

μοίρασε ένα μεγαλόσωμο βώδι ο προμηθέας

και θέλησε, να ξεγελάση

το νού του Δία.

Για το ένα απ' τα δυό μέρη

έβαλε τα κρέατα και τα εντόσθια τα παχιά

μέσα σε ξύγκι

και τα σκέπασε με την κοιλιά του βωδιού.

Για τ' άλλο,

με τα δόλια τα σοφίσματά του, 

πήρε τ' άσπρα κόκκαλα του βωδιού, 

τα τακτοποίησε

και τάβαλε χάμω κι' αυτά,

σκεπάζοντάς τα μ' άσπρο ξύγκι.

Πάνω σ' αυτό, λοιπόν,

του μίλησε ο πατέρας 

των θεών και των ανθρώπων 

και του είπε :

"Γιε του Ιαπετού,

πιό δοξασμένε απ' όλους τους αφέντες,

στάθηκες, φίλε, μεροληπτικός

στο μοίρασμά σου τούτο".

Έτσι, μαλώνοντάς τον,

είπε ο Δίας, που έχει τις αιώνιες βουλές.

Κι' ο προμηθέας,

με τους δόλιους στοχασμούς,

τούπε χαμογελώντας μ' αλαφρό χαμόγελο 

και μ' άγρυπνο το νού του 

στην απάτη που μηχανευόταν :

Δία πανένδοξε 

κι' απ' όλους τους αθάνατους θεούς

ο πιό μεγάλος,
να, διάλεξε από τούτες
τη μερίδα που αγαπά η ψυχή σου.

Έτσι,

με την απάτη στο μυαλό,

του μίλησε.

Κι' ο Δίας που έχει τις αιώνιες βουλές,

ένιωσε, δεν του ξέφυγεν η απάτη
κι' έβαλε το κακό στο νού
για τους θνητούς ανθρώπους,
που κι' αποφασισμένος ήταν, να το κάμη.  

(ΗΣΙΟΔΟΥ, "ΘΕΟΓΟΝΙΑ",
στίχοι 535 έως 554,
Οίκος εκδόσεως βιβλίων
"ΠΑΠΥΡΟΣ")