Άπαντα εντός ενός ... ποιήματος ! Περίπου προ αιώνος ! Χαίρε Κωνσταντίνε Βάρναλη !

Γράφε, Ιστορία, τά ψέμματά σου αράδα

καί βλόγα τό Φονιά, βρίζε τό Θύμα !

Κι' Αρετή, τών δρόμων σουσουράδα,

τόν κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και σύ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σάν τήν μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα

κι απ' τήν κορφή μέ τήν ουρά κρεμάσου,

νά μή γλέπει ο λαός τά πισινά σου.

Λεφτεριά τής χανάκας καί τού ξύλου,

σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.

Καί σύ, ρηγάτο τού κενού, τ' αψήλου

κάμνε τό σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει !

Καί σύ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

καί σύ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

τού βούρκου λιβανίζετε την μπόχα !

   Αρχαίος : Δυστυχώς ουδέποτε εμελοποιήθη, ώστε να εισέλθη εις την συλλογικήν συνείδησιν ...