Εις τας εισαγωγικάς του σκέψεις τίθεται και η κάτωθι : "Το σιωνιστικό και το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα είχαν έντονη παρουσία, πολιτική και πολιτιστική.".
Προς το τέλος του κειμένου τίθενται και τα κάτωθι : "Σ' εκείνα τα 30 χρόνια της, εκατέρωθεν επιφυλακτικής, συνύπαρξης (1912-1942) οι μουσικές και τα τραγούδια των εβραίων συναντήθηκαν με αυτά των Ελλήνων, είτε από επιλογή (προσέγγιση της νέας, κυρίαρχης κουλτούρας) είτε από ανάγκη (συγχρωτισμός σε χώρους δουλειάς και διασκέδασης). Ένα σώμα από περίπου 200 τραγούδια έχει διασωθεί που μαρτυρεί τα θαρραλέα βήματα αυτής της συνύπαρξης. Δεν συνιστούν ξεχωριστό είδος, αφού δεν πρόλαβαν να διαβούν το χρόνο, όμως είναι αρκετά που συνέχισαν τη διαδρομή τους διατηρώντας το εβραϊκό άγγιγμα, όπως
ο " Μποχώρης" (χαίρε Γλυκερία "μας")
το "Καναρίνι μου γλυκό"
η "Ξανθή εβραιοπούλα (όλο τον κόσμο γύρισα)"
το "Κουκλάκι"
ο "Τσαχπίνης (Καντίφης)"
το "Εκατό δραχμές τη μέρα"
η φημισμένη "Μισιρλού"
το "Γελεκάκι",
ενώ το "Χωρίσαμε ένα δειλινό" του Β. Τσιτσάνη λέγεται ότι είναι εμπνευσμένο από τους διωγμούς των εβραίων της Ελλάδος στην Κατοχή".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.