ΚΩΝ-ΝΟΣ Α. ΠΛΕΥΡΗΣ : ΓΕΓΟΝΟΤΑ 1965-1977, Τά άγνωστα παρασκήνια ! 18

   Αντιγράφω, ώ Αναγνώστα, εκ των σελίδων 121 έως 123 του ως άνω βιβλίου : 

ΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ*

 (*οαρχαίος : εννοείται της εποχής 1965-1967)

    ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ήσαν :

      α) ο Βασιλεύς,

      β) τα κόμματα,

      γ) ο κομμουνισμός, και

      δ) ο Στρατός.

   Ειδικώτερον :

      α) Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος εξεπροσώπει τον θεσμόν της βασιλείας, που αποτελεί Εθνικήν παράδοσιν των Ελλήνων, από τους παναρχαίους χρόνους (σχετικόν το βιβλίον μου : "Η Βασιλεία"). 
   Όπως είναι γνωστόν όλαι αι Ελληνικαί Αυτοκρατορίαι και Κοσμοκρατορίαι επραγματοποιήθησαν από Βασιλείς, οι οποίοι κυριολεκτικώς εδόξασαν την Ελλάδα.

   Στην νεωτέραν εποχήν οι Βασιλείς Όθων, Γεώργιος Α΄ και ο Στρατηλάτης Κωνσταντίνος, ιδίως ο τελευταίος με τους δύο νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους ωφέλησαν την Πατρίδα. 
   Ο Γεώργιος Β΄ ήτο αξιόλογος προσωπικότης, που χάρις στον Μεταξά συνέδεσε το όνομά του με  την 28ην Οκτωμβρίου. Επαξίως αντεπροσώπευσε τα Ελληνικά συμφέροντα κατά την διάρκειαν της κατοχής και έφερε αρχικώς το βάρος του συμμοριτοπολέμου. Ο Παύλος, που τον διεδέχθη αναμφισβητήτως υπήρξε πατριώτης και επί της βασιλείας του ενικήθη ο κομμουνιστοσυμμοριτισμός. Μετά στον θρόνον ανήλθε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, ο οποίος στην ολιγόχρονον βασιλείαν του ουδέν άξιον επετέλεσε.

   Λόγω του εξαιρετικού παρελθόντος της βασιλείας αύτη παλαιόθεν απέκτησε ερείσματα στον λαόν. Ο τίτλος των λαοφιλών βασιλέων απηχεί ιστορικήν αλήθειαν. Ακόμη και ο Κωνσταντίνος απέδειξε στο διαβλητό δημοψήφισμα, που τον εκήρυξε έκπτωτο, στο διαβλητό δημοψήφισμα, που τον εκήρυξε έκπτωτο, ότι είχε λαϊκήν βάσιν του 31 % που είναι σημαντικόν ποσοστόν.

   Τα έτη 1965-1967 ο Κωνσταντίνος έκανε, ότι του ήτο δυνατόν, δια να χάση τον θρόνον του. Χωρίς να υπάρχη ανάγκη ανεμίχθη στα πολιτικά παρασκήνια και προσκήνια, με συνέπεια να καταστή αντιπαθής εις μεγάλην μερίδαν του λαού, ενώ εάν έμενε αμέτοχος των κομματικών ραδιουργιών και άφηνε τους πολιτικάντηδες να βγάζουν μόνοι των τα μάτια τους θα διετήρει τον θρόνον του, εάν βεβαίως στα λάθη του επί δημοκρατίας δεν προσέθετε και το λάθος του, επί δικτατορίας να κάνη κίνημα κατά των Συν/ρχών.

   Ατυχώς δι' εκείνον δεν εμιμήθη τον Γεώργιον Α΄ ο οποίος εβασίλευσε επί πεντήκοντα έτη (1863-1913) διότι απλώς δεν ελάμβανε μέρος εις κομματικάς διαμάχας ή επαναστάσεις και θα εβασίλευε περισσότερον, εάν δεν εδολοφονείτο.

   Ο βασιλεύς λοιπόν μεταπολεμικώς ως πολιτικός παράγων είχε λαϊκόν έρεισμα (τους βασιλόφρονας) και εκ του συντάγματος εξουσίας, που τον ανεδείκνυαν ρυθμιστήν του πολιτεύματος. Επί πλέον η πλειονότης των Αξιωματικών ήσαν υπέρ του βασιλέως.

   Κατά συνέπειαν ο βασιλεύς διέθετε λαϊκήν βάσιν, εξουσίας εκ του συντάγματος και την αποδοχήν των Ενόπλων Δυνάμεων. Όλα αυτά τα απώλεσε, εξ αιτίας των αδικαιολογήτων λαθών του.