Αντιγράφω, ώ Αναγνώστα, εκ των σελίδων 128 έως 131 του ως άνω βιβλίου :
ΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ*
(*οαρχαίος : εννοείται της εποχής 1965-1967)
(συνέχεια εκ της προηγουμένης αναρτήσεως υπό όμοιον τίτλον)
δ) Ο Στρατός, είπεν ο Μ. Ναπολέων, είναι το Έθνος. Και είχε δίκαιον. Οργάνωσις, τάξις, ιεραρχία, πειθαρχία, ευθύνη, αρμοδιότης, παράστασις, είναι το χαρακτηριστικό του Στρατού, από πάντα και δια πάντα όσον υπάρχουν Στρατοί. Την αξίαν του Στρατιωτικού τρόπου ζωής, που συνέλαβον πρώτοι οι Έλληνες και την εξέφρασαν με την ρήσιν "τό ζήν στρατιωτικόν εστί", την επανέλαβον οι Ρωμαίοι μέ τό "Vivere militare est", κι' έτσι εδημιούργησαν και εκείνοι μίαν αυτοκρατορίαν.
Όταν λέγωμεν Στρατός εννοούμεν το Σώμα των Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων (σχετικόν το βιβλίον μου "Ο Αξιωματικός"), το οποίον την περίοδον 1960-1967 απετέλει το καλλίτερον τμήμα της Ελληνικής Εθνικής Κοινωνίας.
Οι Αξιωματικοί εκείνης της εποχής ήσαν όλοι, από τον βαθμόν του Λοχαγού και άνω, πολεμισταί.
Μαχηταί του Ελληνο-ϊταλικού και Ελληνο-γερμανικού πολέμου, εθελονταί μαχηταί στην Αντίστασι, στην Μ. Ανατολή και στην Ιταλίαν, ατρόμητοι μαχηταί κατά των συμμοριών του κκε.
Χωρίς εκείνους τους ήρωας δεν θα υπήρχε Ελλάς.
Μαζί των πρέπει, να τιμήσωμεν την Χωροφυλακήν και την Αστυνομίαν, που εκράτησαν ψηλά την Σημαίαν της Πατρίδος.
Ο Στρατός ως Εθνικός Θεσμός είναι συνδεδεμένος με την ιστορία της Ελλάδος και οπωσδήποτε ο λαός τον εμπιστεύεται, όπως τώρα αποδεικνύουν αι δημοσκοπήσεις και τότε ακόμη περισσότερον, διότι τότε οι Αξιωματικοί ήσαν παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών.
Πολιτικώς τότε και πάντοτε ο Στρατός εάν θέλη, εάν πρέπει, έχει την δύναμιν, να επιβληθή στον δημόσιον βίον. Ουδείς μπορεί, να του αντισταθή. Έτσι απέδειξε η ιστορία, όχι μόνον της Ελλάδος.
Το 1965-1967, που μας ενδιαφέρει, ο Στρατός παρετήρει ηρέμως, με ψυχραιμίαν, τον κατήφορον, στον οποίον έσπρωχναν τα κόμματα την Ελλάδα. Μέχρις ότου εξηντλήθη η υπομονή του. Κι' όταν επενέβη, οι άλλοι πολιτικοί παράγοντες υπέκυψαν. Βασιλεύς, κόμματα, κομμουνισμός, υπετάγησαν. Ακόμη οι Πνευματικοί και Κοινωνικοί Θεσμοί, όπως : Εκκλησία, Δικαιοσύνη, Ακαδημία, ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, κ.τ.λ., φρονίμως επειθάρχησαν.
Συμπεραίνομεν, λοιπόν, ότι στους τέσσαρας πολιτικούς παράγοντας ο ισχυρότερος υπήρξεν ο Στρατός.
Διότι, όταν αυτός απεφάσισε, να επιβληθή, όλοι οι άλλοι παρεμερίσθησαν. ο βασιλεύς εδιώχθη, τα κόμματα διελύθησαν, ο κομμουνισμός εξηφανίσθη. Άλλο το τι έγινε στο τέλος. Πάντως, κι' αυτό που έγινε, δηλαδή η πτώσις του Στρατιωτικού Καθεστώτος, δεν έγινε από ενέργεια του βασιλέως ή των κομμάτων ή του κομμουνισμού, αλλά πάλιν από στρατιωτικήν ενέργειαν. Η ηγεσία του Στρατού-δια λόγους, που θα λεχθούν αλλού-επανέφερε τα κόμματα και τον κομμουνισμόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.