Αγαπητέ Αναγνώστα, παρουσιάζω το ως άνω βιβλίον, αποτελούμενον από μικράς εκτάσεως κείμενα
του συγγραφέως δημοσιευθέντα μεταξύ των ετών 2008 έως 2011, επειδή,
μόλον ότι αποτελούν κείμενα οικονομικά, υπό στενήν έννοιαν του όρου,
ωστόσο αποκαλύπτουν τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί ο σατανάς-διάβολος-πάνας-άδωνις-ιαπετός-ιαχβέ-άτον-χάτον- κλπ, δια του ... αποκλειστικού "εμπορικού" Αντιπροσώπου του επί της επιφανείας της Γης, ήτοι της οικογένειας ρότσιλντ, προς ... έλεγχον και κατατυρράνησιν της Ανθρωπότητος !
Το παρασκήνιο του χρηματιστηριακού
στοιχήματος,
που άλλαξε τον κόσμο.-
17 Νοεμβρίου 2008
Πριν από 8 χρόνια, το αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε ένα νόμο που ουσιαστικά επέτρεπε τα στοιχήματα για την απόδοση της αγοράς ενυπόθηκων δανείων των ηπα και για την πτώχευση ή μη μερικών από τους μεγαλύτερους χρηματιστηριακούς οργανισμούς του κόσμου.
Έδωσε έτσι το πράσινο φως για τη δημιουργία ενός στοιχήματος στην έκβαση των χρηματιστηριακών γεγονότων.
Στο ποδοσφαιρικό στοίχημα, μπορεί κανείς να ποντάρει στη νίκη μιας ομάδας, η οποία είναι ανώνυμη εταιρεία με μετοχικό κεφάλαιο και μετόχους, χωρίς να έχει φυσικά την υποχρέωση να είναι ο ίδιος μέτοχος στην ομάδα που στοιχημάτισε. Αν η ομάδα πετύχει μια μεγάλη νίκη, τότε η οικονομική δύναμή της θα ενισχυθεί και οι μέτοχοι θα αυξήσουν τα κέρδη τους. Παράλληλα, όμως, θα κερδίσει και αυτός που στοιχημάτισε υπέρ της. Αν η ομάδα υποστεί μια σημαντική ήττα, ας πούμε μια ήττα που την υποχρεώνει σε υποβάθμιση από την Α΄ στη Β΄ κατηγορία του πρωταθλήματος, αυτό μπορεί να συνεπάγεται οικονομική καταστροφή για την ίδια και τους μετόχους. Αυτός όμως που πόνταρε στην ήττα της θα κερδίσει χρήματα. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερο το στοίχημα, τόσο περισσότερα τα κέρδη του.
Ένα τέτοιο στοίχημα είναι το "παράγωγο ενυπόθηκων δανείων", το οποίο ποντάρει στο αν οι άνθρωποι θα χρεοκοπήσουν ή όχι, στο αν ο γείτονας θα χάσει το σπίτι του ή θα το κρατήσει.
Τέτοια στοιχήματα πουλήθηκαν από τις μεγάλες επενδυτικές εταιρείες του κόσμου (και ιδιαίτερα από μια) σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Και ό,ποιος πίστευε ότι μερικά δάνεια θα κατέληγαν ανεξόφλητα και οι δανειολήπτες χρεοκοπημένοι, τότε μπορούσε να ποντάρει σε αυτή την εξέλιξη, αγοράζοντας το παράγωγο της "ασφάλειας" αυτού του δανείου, χωρίς όμως να το έχει ο ίδιος στην κατοχή του και να χρειάζεται να ασφαλιστεί γι' αυτό το ενδεχόμενο, αλλά απλά ποντάροντας σε μια ενδεχόμενη χρηματιστηριακή εξέλιξη, ανεξάρτητη από αυτόν.
Αυτή η αγορά χρηματιστηριακών στοιχημάτων ήταν απολύτως ελεύθερη και χωρίς καμία κρατική ή άλλη εποπτεία. Οι επενδυτικές εταιρείες και οι τράπεζες που τα πούλησαν δεν είχαν καμία υποχρέωση να έχουν αποθεματικά στην άκρη, για την περίπτωση που πράγματι οι δανειολήπτες χρεοκοπούσαν. Όταν κατέρρευσε η αγορά κατοικίας, όσοι είχαν ποντάρει σε αυτή την εξέλιξη ήθελαν να πληρωθούν. Ένας από αυτούς ήταν ο τζόρτζ σόρος, για τον οποίο το 2007 υπήρξε μια θαυμάσια χρονιά.
Τα χρήματα όμως για να πληρωθούν οι νικητές των στοιχημάτων δεν υπήρχαν και μεγάλες εταιρείες, όπως η Bear Stearns, η Lehman Brothers και η AIG, κατέρρευσαν. Τρεις από τις μεγαλύτερες χρηματιστηριακές εταιρείες του κόσμου και μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές βρέθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τότε, ως από μηχανής θεοί, εμφανίστηκαν η FED και η J.P.Morgan. Όμως, τελικά, ποιόν έσωσαν οι δύο αυτές τράπεζες ;
Για να δώσουμε την απάντηση, επιτρέψτε μου να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στο 1994, και να σας μεταφέρω σε ένα ιδιωτικό παραθεριστικό κέντρο πέντε αστέρων στη Φλόριντα, όπου τραπεζίτες της J.P.Morgan συναντήθηκαν όχι για να διασκεδάσουν, αλλά για να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη διαχείριση ρίσκου : Πως μεταφέρεις το ρίσκο κάπου αλλού, μακριά από σένα, όταν δανείζεις σε κάποιον ;
Η J.P.Morgan είχε στα βιβλία της εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δάνεια προς πολυεθνικές, εταιρείες και κυβερνήσεις και με βάση τον ομοσπονδιακό νόμο έπρεπε να διατηρεί τεράστια αποθεματικά κεφάλαια, για την περίπτωση που οι δανειολήπτες της αδυνατούσαν να τα εξοφλήσουν.
Αν, όμως, η J.P.Morgan δημιουργούσε ένα μηχανισμό που θα την προστάτευε από αυτή την εξέλιξη και που επιπλέον θα απελευθέρωνε όλο αυτό το αποθεματικό κεφάλαιο ; Αν μπορούσε να δημιουργηθεί ένας ασφαλιστικός μηχανισμός που θα επέτρεπε τη μετατροπή του ρίσκου αδυναμίας πληρωμής σε ένα προϊόν, ένα στοίχημα, το οποίο όσο καιρό το είχε στην κατοχή του αυτός που το αγόραζε θα λάμβανε τακτικές πληρωμές από την τράπεζα, παρόμοιες με το ασφαλιστικό premium ;
Με αυτό τον τρόπο, το ρίσκο θα μετατοπιζόταν από την J.P.Morgan και ταυτόχρονα θα αποδεσμεύονταν τα αποθεματικά της. Η λύση βρέθηκε με τα CDS, τα credit default swaps, που ήταν μια παραλλαγή άλλων προϊόντων ασφάλισης ρίσκου από διακυμάνσεις στην αγορά επιτοκίων και στην αγορά εμπορευμάτων.
Η J.P.Morgan συνέστησε το πρώτο γραφείο CDS στον κόσμο και προσέλαβε μαθηματικούς και χρηματιστηριακούς μηχανικούς από το ΜΙΤ και το Καίμπριτζ για να δημιουργήσουν μια αγορά για τα στοιχήματα αυτά. Μέσα σε λίγα χρόνια τα CDS ήταν το νέο καυτό προϊόν της Γουόλ Στριτ. Η πρώτη μεγάλη επένδυση σε CDS όμως δεν έγινε παρά το 1997, όταν η J.P.Morgan συγκέντρωσε τριακόσια δάνεια, συνολικού ύψους 9,7 δισ. δολαρίων, τα οποία είχαν χορηγηθεί σε μια σειρά μεγάλων εταιρειών, όπως η Ford, η Wall-Mart και η IBM, και τα τεμάχισε σε εκατομμύρια μικρά στοιχήματα. Στη συνέχεια, τους έδωσε ένα ποσοστό ρίσκου και ανταμοιβής, μεγαλύτερο της τάξης του 10 %, και τα πούλησε σε επενδυτές μέσω του Broad Index Securitized Trust Offering, ενός μηχανισμού που είχε αναπτυχθεί από μια εικοσιπεντάχρονη του ΜΙΤ, η οποία εργαζόταν στο τμήμα CDS της J.P.Morgan.
(Εις την επομένην ανάρτησιν το 2ον τμήμα του κειμένου)
Ένα τέτοιο στοίχημα είναι το "παράγωγο ενυπόθηκων δανείων", το οποίο ποντάρει στο αν οι άνθρωποι θα χρεοκοπήσουν ή όχι, στο αν ο γείτονας θα χάσει το σπίτι του ή θα το κρατήσει.
Τέτοια στοιχήματα πουλήθηκαν από τις μεγάλες επενδυτικές εταιρείες του κόσμου (και ιδιαίτερα από μια) σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Και ό,ποιος πίστευε ότι μερικά δάνεια θα κατέληγαν ανεξόφλητα και οι δανειολήπτες χρεοκοπημένοι, τότε μπορούσε να ποντάρει σε αυτή την εξέλιξη, αγοράζοντας το παράγωγο της "ασφάλειας" αυτού του δανείου, χωρίς όμως να το έχει ο ίδιος στην κατοχή του και να χρειάζεται να ασφαλιστεί γι' αυτό το ενδεχόμενο, αλλά απλά ποντάροντας σε μια ενδεχόμενη χρηματιστηριακή εξέλιξη, ανεξάρτητη από αυτόν.
Αυτή η αγορά χρηματιστηριακών στοιχημάτων ήταν απολύτως ελεύθερη και χωρίς καμία κρατική ή άλλη εποπτεία. Οι επενδυτικές εταιρείες και οι τράπεζες που τα πούλησαν δεν είχαν καμία υποχρέωση να έχουν αποθεματικά στην άκρη, για την περίπτωση που πράγματι οι δανειολήπτες χρεοκοπούσαν. Όταν κατέρρευσε η αγορά κατοικίας, όσοι είχαν ποντάρει σε αυτή την εξέλιξη ήθελαν να πληρωθούν. Ένας από αυτούς ήταν ο τζόρτζ σόρος, για τον οποίο το 2007 υπήρξε μια θαυμάσια χρονιά.
Τα χρήματα όμως για να πληρωθούν οι νικητές των στοιχημάτων δεν υπήρχαν και μεγάλες εταιρείες, όπως η Bear Stearns, η Lehman Brothers και η AIG, κατέρρευσαν. Τρεις από τις μεγαλύτερες χρηματιστηριακές εταιρείες του κόσμου και μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές βρέθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τότε, ως από μηχανής θεοί, εμφανίστηκαν η FED και η J.P.Morgan. Όμως, τελικά, ποιόν έσωσαν οι δύο αυτές τράπεζες ;
Για να δώσουμε την απάντηση, επιτρέψτε μου να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στο 1994, και να σας μεταφέρω σε ένα ιδιωτικό παραθεριστικό κέντρο πέντε αστέρων στη Φλόριντα, όπου τραπεζίτες της J.P.Morgan συναντήθηκαν όχι για να διασκεδάσουν, αλλά για να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη διαχείριση ρίσκου : Πως μεταφέρεις το ρίσκο κάπου αλλού, μακριά από σένα, όταν δανείζεις σε κάποιον ;
Η J.P.Morgan είχε στα βιβλία της εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δάνεια προς πολυεθνικές, εταιρείες και κυβερνήσεις και με βάση τον ομοσπονδιακό νόμο έπρεπε να διατηρεί τεράστια αποθεματικά κεφάλαια, για την περίπτωση που οι δανειολήπτες της αδυνατούσαν να τα εξοφλήσουν.
Αν, όμως, η J.P.Morgan δημιουργούσε ένα μηχανισμό που θα την προστάτευε από αυτή την εξέλιξη και που επιπλέον θα απελευθέρωνε όλο αυτό το αποθεματικό κεφάλαιο ; Αν μπορούσε να δημιουργηθεί ένας ασφαλιστικός μηχανισμός που θα επέτρεπε τη μετατροπή του ρίσκου αδυναμίας πληρωμής σε ένα προϊόν, ένα στοίχημα, το οποίο όσο καιρό το είχε στην κατοχή του αυτός που το αγόραζε θα λάμβανε τακτικές πληρωμές από την τράπεζα, παρόμοιες με το ασφαλιστικό premium ;
Με αυτό τον τρόπο, το ρίσκο θα μετατοπιζόταν από την J.P.Morgan και ταυτόχρονα θα αποδεσμεύονταν τα αποθεματικά της. Η λύση βρέθηκε με τα CDS, τα credit default swaps, που ήταν μια παραλλαγή άλλων προϊόντων ασφάλισης ρίσκου από διακυμάνσεις στην αγορά επιτοκίων και στην αγορά εμπορευμάτων.
Η J.P.Morgan συνέστησε το πρώτο γραφείο CDS στον κόσμο και προσέλαβε μαθηματικούς και χρηματιστηριακούς μηχανικούς από το ΜΙΤ και το Καίμπριτζ για να δημιουργήσουν μια αγορά για τα στοιχήματα αυτά. Μέσα σε λίγα χρόνια τα CDS ήταν το νέο καυτό προϊόν της Γουόλ Στριτ. Η πρώτη μεγάλη επένδυση σε CDS όμως δεν έγινε παρά το 1997, όταν η J.P.Morgan συγκέντρωσε τριακόσια δάνεια, συνολικού ύψους 9,7 δισ. δολαρίων, τα οποία είχαν χορηγηθεί σε μια σειρά μεγάλων εταιρειών, όπως η Ford, η Wall-Mart και η IBM, και τα τεμάχισε σε εκατομμύρια μικρά στοιχήματα. Στη συνέχεια, τους έδωσε ένα ποσοστό ρίσκου και ανταμοιβής, μεγαλύτερο της τάξης του 10 %, και τα πούλησε σε επενδυτές μέσω του Broad Index Securitized Trust Offering, ενός μηχανισμού που είχε αναπτυχθεί από μια εικοσιπεντάχρονη του ΜΙΤ, η οποία εργαζόταν στο τμήμα CDS της J.P.Morgan.
(Εις την επομένην ανάρτησιν το 2ον τμήμα του κειμένου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.