Πάνος Παναγιώτου, "Η ΥΠΟΘΕΣΗ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ", ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ, ΔΝΤ, GOLDMAN SACHS, ROTHSCILD, SOROS, S&P, MOODY'S, FITCH, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΗΠΑ" ! 9

   Αγαπητέ Αναγνώστα, παρουσιάζω το ως άνω βιβλίον, αποτελούμενον από μικράς εκτάσεως κείμενα του συγγραφέως δημοσιευθέντα μεταξύ των ετών 2008 έως 2011, επειδή, μόλον ότι αποτελούν κείμενα οικονομικά, υπό στενήν έννοιαν του όρου, ωστόσο αποκαλύπτουν τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί ο σατανάς-διάβολος-πάνας-άδωνις-ιαπετός-ιαχβέ-άτον-χάτον- κλπ, δια του ... αποκλειστικού "εμπορικού" Αντιπροσώπου του επί της επιφανείας της Γης, ήτοι της οικογένειας ρότσιλντ, προς ... έλεγχον και κατατυρράνησιν της Ανθρωπότητος !   

Κρίσεις : Είναι  δυνατόν να αποτελούν
κατασκευασμένο προϊόν ;    

1 Απριλίου 2009 

   Προκειμένου να αντιληφθούμε καλύτερα την κρίση που βιώνουμε σήμερα, είναι χρήσιμο να μελετήσουμε άλλες κρίσεις που έχουν λάβει χώρα στο παρελθόν.

   Είναι άραγε πιθανόν η τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση να παρουσιάζει οποιαδήποτε ομοιότητα με μια από τις πρώτες χρηματιστηριακές κρίσεις που εκδηλώθηκαν πριν από διακόσια και πλέον χρόνια ; 

   Υπάρχει περίπτωση να υπήρχαν και τότε άπληστοι τραπεζίτες, εταιρείες που κατέρρευσαν και χρειάστηκαν διάσωση, κεντρικές τράπεζες που αγόρασαν τοξικά προϊόντα, οικονομίες που χρειάστηκαν πακέτα τόνωσης και ενέσεις ρευστότητας και, γενικότερα, υπάρχει περίπτωση να συνέβησαν πολλά από αυτά που βιώνουμε σήμερα ;

   Και το κυριότερο, αν η απάντηση είναι θετική, τότε πώς αντιμετωπίστηκαν τελικά οι προηγούμενες κρίσεις ; Μήπως και τότε, όπως και τώρα, οι ίδιοι μηχανισμοί που την είχαν προξενήσει χρίστηκαν "σωτήρες" των πάντων και χρέωσαν την πρόκληση της κρίσης στην έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, τους οποίους και δημιούργησαν, για να βάλουν κατόπιν τον εαυτό τους στο τιμόνι τους ;

   Η ιστορία που θα δούμε μας μεταφέρει πίσω στο 1790 και στην ίδρυση της "Πρώτης Τράπεζας των ηπα", η οποία, αν και δεν ήταν αυτό που δήλωνε το όνομά της, δηλαδή η πρώτη τράπεζα των ηνωμένων πολιτειών, καθώς προϋπήρχαν αυτής άλλες τράπεζες, στην πράξη ήταν η πρώτη Κεντρική Τράπεζα των ηπα, με την άδεια και το αποκλειστικό προνόμιο να τυπώνει χρήμα και να το δανείζει στο αμερικανικό κράτος.

   Η ίδρυσή της πραγματοποιήθηκε εν μέσω τεράστιων και ιστορικών αντιρρήσεων από πολλούς πολιτικούς, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον μετέπειτα πρόεδρο των ηπα Τόμας Τζέφερσον. Ο τότε πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον δίσταζε για πολύ καιρό να υπογράψει την έγκριση ίδρυσης της τράπεζας και γι' αυτό συμβουλεύτηκε ανώτατους εισαγγελείς της Χώρας, οι οποίοι του απάντησαν ότι η ίδρυσή της θα ήταν αντισυνταγματική. Παρ' όλα αυτά, ο Ουάσιγκτον υπέκυψε στις πιέσεις που του ασκήθηκαν και υπέγραψε τη σχετική έγκριση, επιτρέποντας τη δημιουργία της πρώτης Κεντρικής Τράπεζας των ηπα.

   Η ίδρυση της Πρώτης Τράπεζας των ηπα, μέσα στους πρώτους δέκα μήνες της λειτουργίας της, επέφερε τρομακτικές συνέπειες στην οικονομία. 

   Από την πρώτη κιόλας ημέρα, πλημμύρισε τις επιχειρήσεις με δάνεια και τραπεζογραμμάτια. Ενώ στην αρχή η τεράστια ρευστότητα βοήθησε την αγορά χρεογράφων να εκτοξευτεί, το κλείσιμο της στρόφιγγας ρευστότητας και το "στέγνωμα" της αγοράς που ακολούθησε όταν η τράπεζα εφάρμοσε πιο σφιχτή νομισματική πολιτική οδήγησαν στο πρώτο αμερικανικό κραχ, εξωθώντας τους κατόχους χρεογράφων να τα πουλήσουν σε πολύ χαμηλές τιμές.

   Η περίοδος ονομάστηκε "Πανικός του 1972" και ξεπεράστηκε όπως προκλήθηκε, δηλαδή με την παρέμβαση της Πρώτης Τράπεζας, η οποία πραγματοποίησε ενέσσεις ρευστότητας στην αγορά και επιπλέον προέβη στην αγορά τοξικών χρεογράφων από τον μεγαλύτερο κερδοσκόπο της εποχής, τον Γουίλιαμ Ντιούερ, η επενδυτική εταιρεία του οποίου είχε καταρρεύσει, προκαλώντας το πρώτο κύμα πανικού. Η δημιουργία της φούσκας χρεογράφων και το σπάσιμό της προκάλεσαν τις αντιδράσεις των πολέμιων της ίδρυσης της τράπεζας, οι οποίοι για πολλά χρόνια μετά αναφέρονταν στο γεγονός.

   Μέσα στον πανικό του 1792 ο πρόεδρος της Πρώτης Τράπεζας των ηπα έγραψε στον Γουίλιαμ Σέντον, ταμία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης, και του πρότεινε οι χρηματιστές ομολόγων που δεν είχαν καταστραφεί από την κρίση να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός χρηματιστηριακού οργανισμού, με την εγγύηση της Τράπεζας της Νέας Υόρκης και του Υπουργείου Οικονομικών, όπου θα γινόταν υπό έλεγχο η διαπραγμάτευση των ομολόγων.

   Το σκεπτικό ήταν ότι η κρίση οφειλόταν στην έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης και του χρηματιστηριακού πανικού, οι πολιτικοί αποδέχτηκαν την υπογραφή της "Συμφωνίας Μπάτονγουντ".

   Σύμφωνα με αυτή, όσοι υπέγραφαν τη συμφωνία, κυρίως χρηματιστές και κερδοσκόποι, θα μπορούσαν να συναλλάσσονται μεταξύ τους υπό την εποπτεία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης.

   Η ομάδα των συναλλασσομένων μεγάλωσε σταδιακά και το 1817 κατέληξε στη δημιουργία του New York Stock Exchange Board, του χρηματιστηρίου δηλαδή της Νέας Υόρκης, του οποίου ο έλεγχος και η εποπτεία βρίσκονταν στα χέρια της Κεντρικής Τράπεζας και των συνεργατών της. Αλλά το σπουδαιότερο, ίσως, απ' όλλα είναι ότι ο πανικός του 1792 οδήγησε τις ηπα σε μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους.

   Όπως το 1792, έτσι και σήμερα το "έξυπνο χρήμα" ζητά μεγαλύτερο έλεγχο των χρηματοοικονομικών αγορών που το ίδιο δημιούργησε, επιρρίπτοντας την ευθύνη για την κρίση στην "έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών". 
   Έλεγχος της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της αγοράς ασφαλίστρων, των hedge funds, των offshore τραπεζών, της χρηματιστηριακής αγοράς πετρελαίου, υπογραφή διακρατικών συμφωνιών, ενίσχυση του ελεγκτικού ρόλου οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κ.λπ. 

   Μόνο που μετά την ολοκλήρωση του νέου παγκόσμιου μηχανισμού ελέγχου της χρηματιστηριακής οικονομίας θα παραμείνει αναπάντητο ένα καίριο ερώτημα : Ποιός θα ελέγξει τους ελεγκτές ;

   Όσον αφορά το χρέος που δημιουργήθηκε  από την τρέχουσα κρίση, είναι, με βάση πρόχειρους υπολογισμούς, το μεγαλύτερο που έχει δημιουργηθεί σε αντίστοιχο διάστημα στη σύγχρονη ιστορία εν καιρώ ειρήνης.

   Και όσοι ελεγκτικοί μηχανισμοί και αν δημιουργηθούν και όσα πακέτα στήριξης και αν δοθούν, το χρέος που θα προκύψει από την κρίση θα στοιχειώνει τα κράτη και τους πολίτες τους για πολλά χρόνια και θα τους καθιστά όλο και πιο υπόδουλους απέναντι στους δανειστές τους.