Αγαπητέ Αναγνώστα, παρουσιάζω το ως άνω βιβλίον, αποτελούμενον από μικράς εκτάσεως κείμενα
του συγγραφέως δημοσιευθέντα μεταξύ των ετών 2008 έως 2011, επειδή,
μόλον ότι αποτελούν κείμενα οικονομικά, υπό στενήν έννοιαν του όρου,
ωστόσο αποκαλύπτουν τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί ο σατανάς-διάβολος-πάνας-άδωνις-ιαπετός-ιαχβέ-άτον-χάτον- κλπ, δια του ... αποκλειστικού "εμπορικού" Αντιπροσώπου του επί της επιφανείας της Γης, ήτοι της οικογένειας ρότσιλντ, προς ... έλεγχον και κατατυρράνησιν της Ανθρωπότητος !
"Ευχαριστούμε, Ελλάδα", λένε γερμανοί,
ευρωπαίοι και δντ για την κρίση*
*26 Μαρτίου 2010
Ήταν Σεπτέμβριος του 2003, όταν ο τότε υπουργός Οικονομίας των ηπα Τζον Σνόου απέκρουσε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της χρηματιστηριακής "υποτίμησης" του δολαρίου, ιδιαίτερα οι οικονομίες που έχουν ως ακρογώνιο λίθο τις εξαγωγές, υποστηρίζοντας τη λήψη "δραστικών μέτρων με στόχο την ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης".
Έτσι, προκειμένου οι καταναλωτές εντός των ηπα (αλλά και εκτός αυτών) να στραφούν προς την αγορά αμερικανικών προϊόντων, το δολάριο αφέθηκε να πέσει κατά 30 % (2002-2010), οδηγώντας στην ταυτόχρονη υποτίμηση του συνδεδεμένου με αυτό κινεζικού γουάν και στην "ανατίμηση" του ευρώ κατά 50 %, καθιστώντας την Ευρώπη πανάκριβη.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του Σνόου, οι αξιωματούχοι της Γερμανίας προκάλεσαν τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, σε βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές με το να παγώσουν, μεταξύ άλλων, τις αυξήσεις των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της Χώρας, αλλά και καθιστώντας την από το 2003 κι έπειτα το νούμερο ένα σε εξαγωγές στον κόσμο, θέση που έχασε από την Κίνα μόλις το 2009, όταν, ενάντια στις προβλέψεις πολλών οικονομολόγων, η γερμανική οικονομία εισήλθε σε ύφεση, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό πλεόνασμά της να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.
Αυτή περίπου ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν ξέσπασε η "ελληνική κρίση", καθώς η Ελλάδα δέχτηκε μια οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το Χρηματιστήριο Αθηνών (ΧΑ) να καταρρέει από τον Οκτώμβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30 % της κεφαλαιοποίησής του, τις τιμές των ελληνικών CDS και των spreads να τετραπλασιάζωνται μέσα σε τέσσερεις μήνες, τα επιτόκια των διετών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων τριών μηνών να δεκαπλασιάζονται.
Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, καθώς η αύξηση του κόστους δανεισμού ήταν εκρηκτική, η ταχύτητα με την οποία συνέβη πρωτοφανής και η χρονική στιγμή χείριστη, αφού τόσο η διεθνής όσο και η Ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ύφεση.
Με την "πιθανότητα πτώχευσης" της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50 %, όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετείται στο 28 %, η Χώρα προβλήθηκε ως η όγδοη πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.
Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12 % σε τρεισήμισι μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά προϊόντα της να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007. Ο δείκτης ΡΜΙ άρχισε να αυξάνεται από το Νοέμβριο, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ/δολαρίου έφεραν ανάπτυξη στη χώρα σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά τα τελευταία δέκα χρόνια.
Επίσης, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της Ελληνικής κρίσης, μεγάλωσε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα, οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους και βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41 %, καθιστώντας τον Ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07 %, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.
Η Ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία, αλλά και για τη Γαλλία και ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι' αυτή να βελτιώνονται για πρώτη φορά από την αρχή της ύφεσης, ενώ όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Κριστιάν Λαγκάρντ, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να παρέμβει.
Επιπροσθέτως, η Ελλάδα διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο γαι τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος.
Έτσι, όσο η Ελλάδα βρισκόταν "με την πλάτη στον τοίχο", ζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους της, αυτοί έβγαιναν κερδισμένοι από την κρίση της και δεν είναι καθόλου τυχαίο το πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών και τον τίτλο "Ευχαριστούμε, Ελλάδα".
Τέλος, όσον αφορά τη συμφωνία για παροχή "διπλής βοήθειας" προς την Ελλάδα, αυτή εξυπηρετεί πρώτιστα τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του ΔΝΤ και δευτερευόντως τη Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδος, η οποία εισέρχεται σε μια νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του Σνόου, οι αξιωματούχοι της Γερμανίας προκάλεσαν τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, σε βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές με το να παγώσουν, μεταξύ άλλων, τις αυξήσεις των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της Χώρας, αλλά και καθιστώντας την από το 2003 κι έπειτα το νούμερο ένα σε εξαγωγές στον κόσμο, θέση που έχασε από την Κίνα μόλις το 2009, όταν, ενάντια στις προβλέψεις πολλών οικονομολόγων, η γερμανική οικονομία εισήλθε σε ύφεση, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό πλεόνασμά της να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.
Αυτή περίπου ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν ξέσπασε η "ελληνική κρίση", καθώς η Ελλάδα δέχτηκε μια οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το Χρηματιστήριο Αθηνών (ΧΑ) να καταρρέει από τον Οκτώμβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30 % της κεφαλαιοποίησής του, τις τιμές των ελληνικών CDS και των spreads να τετραπλασιάζωνται μέσα σε τέσσερεις μήνες, τα επιτόκια των διετών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων τριών μηνών να δεκαπλασιάζονται.
Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, καθώς η αύξηση του κόστους δανεισμού ήταν εκρηκτική, η ταχύτητα με την οποία συνέβη πρωτοφανής και η χρονική στιγμή χείριστη, αφού τόσο η διεθνής όσο και η Ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ύφεση.
Με την "πιθανότητα πτώχευσης" της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50 %, όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετείται στο 28 %, η Χώρα προβλήθηκε ως η όγδοη πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.
Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12 % σε τρεισήμισι μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά προϊόντα της να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007. Ο δείκτης ΡΜΙ άρχισε να αυξάνεται από το Νοέμβριο, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ/δολαρίου έφεραν ανάπτυξη στη χώρα σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά τα τελευταία δέκα χρόνια.
Επίσης, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της Ελληνικής κρίσης, μεγάλωσε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα, οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους και βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41 %, καθιστώντας τον Ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07 %, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.
Η Ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία, αλλά και για τη Γαλλία και ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι' αυτή να βελτιώνονται για πρώτη φορά από την αρχή της ύφεσης, ενώ όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Κριστιάν Λαγκάρντ, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να παρέμβει.
Επιπροσθέτως, η Ελλάδα διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο γαι τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος.
Έτσι, όσο η Ελλάδα βρισκόταν "με την πλάτη στον τοίχο", ζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους της, αυτοί έβγαιναν κερδισμένοι από την κρίση της και δεν είναι καθόλου τυχαίο το πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών και τον τίτλο "Ευχαριστούμε, Ελλάδα".
Τέλος, όσον αφορά τη συμφωνία για παροχή "διπλής βοήθειας" προς την Ελλάδα, αυτή εξυπηρετεί πρώτιστα τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του ΔΝΤ και δευτερευόντως τη Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδος, η οποία εισέρχεται σε μια νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.